Wesołych Świąt!

Bombki przestrzenne 

 

Zimowa cerkiew

                                         

                            Duże zawieszki- bombki na drzwi lub okna. Raczej nie na choinkę.

 „Zamek snów”, jak kiedyś nazwała swoją willę cesarzowa Elżbieta, jest idyllicznie osadzony w byłych cesarskich terenach łowieckich Lainzer Tiergarten - rezerwatu przyrody o powierzchni 2600 hektarów na obrzeżach Wiednia .Latem 1881 r. cesarz Franciszek Józef podjął decyzję o budowie „Willi Waldruh” – jak pierwotnie nazwano projekt.Zlecił wybudowanie kompleksu dla swojej żony w latach 1882-1886 według planów sporządzonych przez architekta Karla Freiherra von Hasenauera.Cesarz miał nadzieję, że dzięki niej będzie mógł częściej zatrzymywać swoją kochającą podróże żonę w Wiedniu. W ciągu pięciu lat budowy znany architekt Ringstrasse Carl von Hasenauer stworzył ten budynek, który jest wzorem dla wielu romantycznych wiejskich domów wyższych klas.. W 1885 roku podjęto decyzję o nadaniu zamkowi nazwy „Villa Hermes”. Sama cesarzowa zleciła berlińskiemu rzeźbiarzowi Ernstowi Herterowi zaprojektowanie rzeźby „Hermes Strażnik”, która miała stanąć w ogrodzie. W 1886 r. ukończono budowę wraz ze wszystkimi budynkami gospodarczymi, takimi jak ujeżdżalnia cesarzowej. Od 1887 do 1898 roku para cesarska przebywała tu regularnie późną wiosną przez co najmniej kilka dni, ale przeważnie przez kilka tygodni. 10 września 1898 Elżbieta została zamordowana. Dziedziczką willi Hermesów została jej córka Marie Valerie , która w 1911 roku sprzedała willę. Droga prowadząca do Hermesvilla (dzisiejsza Hermesstrasse ) była jedną z pierwszych w Wiedniu, która otrzymała oświetlenie elektryczne. W okresie okupacji od 1945 do 1955 roku teren ten było częścią sowieckiej strefy okupacyjnej Dolnej Austrii i oczywiście Hermesvilla została poważnie uszkodzona przez żołnierzy.W 1963 roku, po produkcji filmowej Walta Disneya Ucieczka białych ogierów , której część kręcono tutaj, zainteresowanie budynkiem ponownie wzrosło, ale administracja miasta początkowo wykazywała niewielką inicjatywę. Dopiero dzięki prywatnej inicjatywie znanych osobistości, w tym Bruno Marka , byłego burmistrza, willa została gruntownie wyremontowana w latach 1968-1974, ćwierć wieku po zakończeniu wojny.

Imponująca ekspozycja historii domu na pierwszym piętrze pokazuje, jak para cesarska żyła prywatnie: zdjęcia, plany i dokumenty, zwłaszcza zachowane części oryginalnego wyposażenia i wiele przedmiotów osobistych należących do pary cesarskiej oddają cesarski klimat życia z dala od reprezentacji sądowej. Rewelacyjna jest też sypialnia cesarzowej: ogromne królewskie łoże pochodzi z czasów Marii Teresy. Murale wzorowane na motywach ze „Snu nocy letniej” Szekspira zaprojektował Hans Makart.

Prywatną komnatę cesarską zaprojektowali znani artyści historycy, tacy jak Franz Matsch, Hugo Charlemont, Ernst i Gustav Klimt. Świadoma ciała Sisi zakończyła ćwiczenia gimnastyczne w sali gimnastycznej o podobnie intensywnej kolorystyce.

Cieszenie się sztuką, kulturą i przyrodą można bezpośrednio połączyć z wizytą w Hermesvilla i jej wystawie „Zamek snów Sisi – Hermesvilla i jej historia” oraz spacer po Lainzer Tiergarten który jest popularnym celem podróży dla młodych i starszych dzięki rozległym terenom zielonym i wyjątkowym punktom widokowym. Szczególnie popularne wśród dzieci są wybiegi dla zwierząt, plac zabaw i ścieżka edukacyjna..Hermesvilla znajduje się w środku dawnego cesarskiego terenu łowieckiego Lainzer Tiergarten - rezerwatu przyrody o powierzchni 2600 hektarów na obrzeżach Wiednia.

 Budowę zamku Heimenburg na wzgórzu nad miastem, rozpoczął Henryk III Salicki. Zamek rozbudowali później Gebhard, Biskup Ratyzbony, Książę Konrad Bawarski oraz Adalbert I Babenberg. Zamek ten otoczony był 2,5 km murów obronnych, posiadał 3 bramy oraz 15 wież.

W roku 1108 zamek przeszedł w posiadanie Babenbergów. W drugiej połowie XII wieku został rozbudowany dzięki pieniądzom z okupu za uwolnienie z niewoli króla angielskiego Ryszarda Lwie Serce.

W latach 1220–1225 umocniono fortyfikacje. Między innymi wybudowano wtedy tzw. Bramę Wiedeńską Wienertor, która była największą bramą tego typu średniowiecznej Europy.

11 lutego 1252 na zamku odbył się ślub Małgorzaty z Babenburgów, siostry ostatniego Babenberga, Księcia Fryderyka II Bitnego, z Przemysłem Ottokarem II, Księciem Austrii.

Po przegranej Bitwie pod Suchymi Krutami w roku 1278 Ottokar II utracił zamek na rzecz Habsburgów.

W roku 1629 zamek stał się częścią miasta. 11 lipca 1683 podczas najazdu Turków, miasto i zamek zniszczono. Zamordowano wtedy 8000 mieszkańców.

Kompozytor Joseph Haydn w wieku 6 lat przebywał w Hainburgu, gdzie pobierał pierwsze nauki muzyki u swego krewnego Josepha Mathiasa Francka. W latach 1737–1740 śpiewał w lokalnym chórze chłopięcym. Na głównym placu miasta znajduje się fontanna Haydna.

W końcowym okresie istnienia Austro-Węgier w mieście znajdował się oddział cesarsko-królewskiej Technicznej Akademii Wojskowej. Po 1742 roku, w związku z budową nowego zamku u podnóża wzgórza zamkowego, zamek popadł w ruinę

                              Początki Zamku Bratysławskiego (Bratislavský hrad) sięgają X wieku, kiedy to na okolicznym wzgórzu (85 metrów n.p.m.) wzniesiono pierwsze kamienno-drewniane umocnienia.W XIII stuleciu w ich miejscu wybudowano kamienną wieżę obronno-mieszkalną (dziś na jej szczątkach stoi Wieża Koronacyjna - największa i najgrubsza z narożnych wież zamkowych). Dwa stulecia później na polecenie króla Zygmunta Luksemburczyka (1368-1437) przekształcono ją w potężny gotycki zamek, którego głównym zadaniem miała być ochrona północnych rubieży Węgier przed najazdami barbarzyńców . Na przestrzeni wieków warownia była wielokrotnie rozbudowywana i powiększana a swój obecny renesansowy kształt uzyskała w czasie ostatniej większej przebudowy jaka przeprowadzona została w XVI wieku. W 1802 roku zamek został przejęty przez wojsko. Mimo odparcia wielu napoleońskich ataków w 1811 roku twierdza została doszczętnie strawiona przez pożar, który wzniecony został przez pijanych austriackich żołnierzy. W stanie ruiny warownia pozostawała, aż do połowy XX wieku. Obecnie w pełni odrestaurowanym zamku funkcjonuje Muzeum Historyczne (Historické múzeum) prezentujące ekspozycje obrazujące rozwój sztuki i życie społeczeństwa słowackiego od średniowiecza po czasy obecne. Charakterystycznym elementem budowli są cztery strzeliste, narożne wieżyczki. Największą i najgrubszą z nich jest tzw. Wieża Koronacyjna (Korunovačnej veže), na której szczycie znajduje się taras widokowy. Zamek stanowi nie tylko jeden z symboli Bratysławy ale także całego kraju. To właśnie tutaj w 1968 roku podpisano ustawę federacyjną pomiędzy Czechami a Słowacją, a 1 września 1992 roku sygnowano Konstytucję Republiki Słowackiej (Ústava Slovenskej republiky). W bezpośrednim sąsiedztwie warowni znajdują się fundamenty bazyliki z czasów państwa wielkomorawskiego.