Budowę zamku Heimenburg na wzgórzu nad miastem, rozpoczął Henryk III Salicki. Zamek rozbudowali później Gebhard, Biskup Ratyzbony, Książę Konrad Bawarski oraz Adalbert I Babenberg. Zamek ten otoczony był 2,5 km murów obronnych, posiadał 3 bramy oraz 15 wież.

W roku 1108 zamek przeszedł w posiadanie Babenbergów. W drugiej połowie XII wieku został rozbudowany dzięki pieniądzom z okupu za uwolnienie z niewoli króla angielskiego Ryszarda Lwie Serce.

W latach 1220–1225 umocniono fortyfikacje. Między innymi wybudowano wtedy tzw. Bramę Wiedeńską Wienertor, która była największą bramą tego typu średniowiecznej Europy.

11 lutego 1252 na zamku odbył się ślub Małgorzaty z Babenburgów, siostry ostatniego Babenberga, Księcia Fryderyka II Bitnego, z Przemysłem Ottokarem II, Księciem Austrii.

Po przegranej Bitwie pod Suchymi Krutami w roku 1278 Ottokar II utracił zamek na rzecz Habsburgów.

W roku 1629 zamek stał się częścią miasta. 11 lipca 1683 podczas najazdu Turków, miasto i zamek zniszczono. Zamordowano wtedy 8000 mieszkańców.

Kompozytor Joseph Haydn w wieku 6 lat przebywał w Hainburgu, gdzie pobierał pierwsze nauki muzyki u swego krewnego Josepha Mathiasa Francka. W latach 1737–1740 śpiewał w lokalnym chórze chłopięcym. Na głównym placu miasta znajduje się fontanna Haydna.

W końcowym okresie istnienia Austro-Węgier w mieście znajdował się oddział cesarsko-królewskiej Technicznej Akademii Wojskowej. Po 1742 roku, w związku z budową nowego zamku u podnóża wzgórza zamkowego, zamek popadł w ruinę

                              Początki Zamku Bratysławskiego (Bratislavský hrad) sięgają X wieku, kiedy to na okolicznym wzgórzu (85 metrów n.p.m.) wzniesiono pierwsze kamienno-drewniane umocnienia.W XIII stuleciu w ich miejscu wybudowano kamienną wieżę obronno-mieszkalną (dziś na jej szczątkach stoi Wieża Koronacyjna - największa i najgrubsza z narożnych wież zamkowych). Dwa stulecia później na polecenie króla Zygmunta Luksemburczyka (1368-1437) przekształcono ją w potężny gotycki zamek, którego głównym zadaniem miała być ochrona północnych rubieży Węgier przed najazdami barbarzyńców . Na przestrzeni wieków warownia była wielokrotnie rozbudowywana i powiększana a swój obecny renesansowy kształt uzyskała w czasie ostatniej większej przebudowy jaka przeprowadzona została w XVI wieku. W 1802 roku zamek został przejęty przez wojsko. Mimo odparcia wielu napoleońskich ataków w 1811 roku twierdza została doszczętnie strawiona przez pożar, który wzniecony został przez pijanych austriackich żołnierzy. W stanie ruiny warownia pozostawała, aż do połowy XX wieku. Obecnie w pełni odrestaurowanym zamku funkcjonuje Muzeum Historyczne (Historické múzeum) prezentujące ekspozycje obrazujące rozwój sztuki i życie społeczeństwa słowackiego od średniowiecza po czasy obecne. Charakterystycznym elementem budowli są cztery strzeliste, narożne wieżyczki. Największą i najgrubszą z nich jest tzw. Wieża Koronacyjna (Korunovačnej veže), na której szczycie znajduje się taras widokowy. Zamek stanowi nie tylko jeden z symboli Bratysławy ale także całego kraju. To właśnie tutaj w 1968 roku podpisano ustawę federacyjną pomiędzy Czechami a Słowacją, a 1 września 1992 roku sygnowano Konstytucję Republiki Słowackiej (Ústava Slovenskej republiky). W bezpośrednim sąsiedztwie warowni znajdują się fundamenty bazyliki z czasów państwa wielkomorawskiego.

                         Devín to dawna niewielka naddunajska słowacka wioska, która obecnie stanowi zachodnią dzielnicę Bratysławy. Znana jest głownie z usytuowanych na wysokiej wapiennej skale w rozwidleniu rzeki Morawy i Dunaju ruin potężnego niegdyś zamku obronnego. Korzystne właściwości strategiczne tego miejsca docenili już w starożytności Celtowie, a potem Rzymianie, którzy zakładali tu swoje posterunki oraz graniczne obozy warowne. Najstarsze pisemne wzmianki o obecnym zamku pochodzą z połowy IX wieku, co czyni go jedną z najstarszych zachowanych twierdz wybudowanych w tej części Europy. Wtedy to warownia stanowiła część - będącego kolebką narodu słowackiego - Państwa Wielkomorawskiego, po którego upadku na blisko 1000 lat dostała się pod panowanie monarchów węgierskich. W kolejnych stuleciach twierdza wielokrotnie zmieniała swoich właścicieli, którzy sukcesywnie ją poszerzali i rozbudowywali. W XVI wieku warownia znajdowała się w rękach rodziny Batorych. Niespełna wiek później zamek przeszedł na własność rodziny Pálffy w której pozostawał aż do lat 30 XX wieku, kiedy to został zakupiony przez Słowaków. W 1809 roku w czasie wojen napoleońskich warownia została wysadzona w powietrze i od tego czasu pozostaje w ruinie. W XIX wieku w czasie odrodzenia narodowego i starań Słowacji o niepodległość zamek Devín (wraz z tatrzańskim szczytem Krywań) urósł do jednego z symboli narodowych i takim pozostaje do dziś. Po II wojnie światowej znajdująca się zbyt blisko Austriackiej granicy i zarazem żelaznej kurtyny część zamku została całkowicie zamknięta dla ruchu turystycznego. Na zamku w Devínie kończy się także wiodący z Przełęczy Dukielskiej w Beskidzie Małym najdłuższy słowacki oznakowany szlak turystyczny. Obecnie malownicze ruiny udostępnione są dla zwiedzających. W zrekonstruowanym renesansowym skrzydle pałacowym urządzona została niewielka ekspozycja muzealna przybliżająca historię tego miejsca.

 

         Melk to niezwykle malownicze miasto w Dolnej Austrii, położone nad Dunajem. Tym co przyciąga tu wielu turystów jest usytuowane na malowniczym wzgórzu jedno z największych i najwspanialszych austriackich opactw. Klasztor ten założony został w XI wieku przez margrabiego Marchii Austriackiej - Leopolda II (1050-1095), dla sprowadzonych do Melk ojców Benedyktynów. Świątynia ta wybudowana została w miejscu dawnej twierdzy obronnej. W XV w. tutejsi zakonnicy zainicjowali reformy w obrębie zakonu benedyktyńskiego, głosząc powrót do pierwotnej doktryny św. Benedykta i zyskując uznanie władz kościelnych, czego wyrazem było m.in. uznanie organizacji wspólnoty w Melku za wzorcową przez papieża Urbana VIII. W pierwszej połowie XVIII wieku z inicjatywy opata Bertholda Dietmayra klasztor wraz z kościołem zostały przebudowane w stylu barokowym. Powstał wtedy jeden z największych i najpiękniejszych barokowych zespołów sakralnych w całej Europie. Za projekt odpowiedzialny był wybitny austriacki architekt Jacob Prandtauer (1660-1726). Opactwo szczyci się także imponująca biblioteką w której w 12 salach zgromadzono przeszło 100 tysięcy różnego rodzaju woluminów i starych rękopisów. Najstarsze z nich datowane są na IX stulecie. Sława i akademicka ranga opactwa pozwoliła uniknąć losu innych opactw za panowania cesarza Józefa  II, które to zostału przejęte i rozwiązane przez państwo w latach 1780-90. Kto czytał „Imię Róży” ten już wie, dlaczego to a nie inne opactwo stało się bohaterem dramatycznych wydarzeń sprzed lat…