Pierwsza wiarygodna wzmianka o Feistritz pochodzi z 1170 roku , kiedy to "Gerhard von Glizenvelt" przekazał folwark "Vustritzowi" klasztorowi Admont. Zamek Feistritz powstał prawdopodobnie w połowie XII w. i należał do łańcucha fortyfikacji obronnych, które miały utrudnić wtargnięcie na teren Austrii od wschodu. Od 1556 r. służył za schronienie okolicznej ludności podczas wojen z Turkami i Kurucami. Właściciele zamku zmieniali sie dość często, ale przez pewien czas był w posiadaniu polskiej arystokracji. W 1815 zamek nabył nabył przemysłowiec, późniejszy baron Josef von Dietrich, który dokonał kolejnej przebudowy zamku i otaczającego go parku w duchu romantyzmu. Na poddaszu stworzył scenę teatralną zaprojektowaną przez architekta Josepha Kornhäusela. Umieścił tu również swą kolekcję uzbrojenia nabytą w Norymberdze oraz szereg różnorodnych dzieł sztuki. Po jego śmierci zamek wraz z innymi dobrami odziedziczył jego jedyny wnuk, książę Józef Maria Sułkowski. Do jego pełnoletniości (1870) majątkiem zarządzał ojciec, Ludwik Sułkowski – VI książę bielski. Młody Sułkowski utracił kontrolę nad majątkiem za sprawą drugiej żony, sopranistki Idy Jäger, która w 1883 r. doprowadziła podstępem do ubezwłasnowolnienia małżonka i odosobnienia go w zakładzie psychiatrycznym Döbling pod Wiedniem. Książę, po ucieczce z zakładu (1889), próbował doprowadzić do unieważnienia związku, jednak doszło jedynie do separacji i podziału majątku. Prawo użytkowania zamku w Feistritz przyznano sądownie książęcej małżonce i ich córce, Idzie Róży. Wtedy też doszło do pierwszych wysprzedaży zamkowej kolekcji w czym pomagał księżnej hrabia Hans Wilczek. Po 1899 r. Ida doprowadziła do ponownego ubezwłasnowolnienia księcia i wyprowadziła się do rodzinnego Bonn zostawiając zamek córce. Zmarła w 1916 r., a cztery lata później zmarł również książę Józef Maria Sułkowski, który został pochowany w kaplicy na cmentarzu w Feistritz. Córka szybko zbankrutowała i zamek wraz z wyposażeniem nabył bankier Maximilian Mautner, który w roku 1923 i 1924 doprowadził do dalszej wysprzedaży pozostałości po wielkiej kolekcji Dietricha i Sułkowskich. Obiekty zostały wystawione na sprzedaż podczas kilku aukcji w Dorotheum. Nowy właściciel zamku dokonał kolejnej jego przebudowy wyposażając wnętrza w rozmaite, architektoniczne zabytki z kamienia i drewna. W 1938 r. zmuszony do emigracji udał się do Stanów Zjednoczonych, a zamek został objęty tymczasową administracją. Kolejnymi jego właścicielami zostali Ernst Mahla i Reinhard Thurnwald. W 1945 r. zamek został uchroniony przed zniszczeniem przez sowieckich żołnierzy i służył jako wojskowe kasyno. Do 1955 r. zostawał pod zarządem władz rosyjskiej strefy okupacyjnej, a następnie wrócił do poprzednich właścicieli. W 1965 r. nabył go austriacki przemysłowiec Henry Reichhold, który doprowadził do kolejnej renowacji obiektu i ponownie wyposażył go w zabytki sztuki i rzemiosła. Teraz był on miejscem wypoczynku dla dyrektorów jego firmy chemicznej. W zamku do dzisiaj zamieszkuje rodzina Reichhold, która organizuje tu seminaria naukowe, kursy, koncerty i festiwale muzyczne.